week9_10

Een houten pad leidt de bezoeker door zandduinen en kampeerterreinen, met dorre bomen en een eenvoudige lichtbundel die de route markeert. Garden of Whispers sluit perfect aan bij Op de Beecks visie op "de mens als een wezen dat de wereld om zich heen op een tragikomische manier ensceneert".

Het werk prikkelt de zintuigen en nodigt de kijker uit om de omgeving te ervaren via het visuele,

het olfactorische (reuk) en het auditieve. Een soundtrack van fluisterende stemmen vult de ruimte, die tegelijk leeg en vol lijkt.

Het doel van de kunstenaar is om een tijdloze ervaring te creëren. De ephemera - potten, pannen, glazen flessen, beddengoed - die de bezoekers op het houten pad begroeten, wekken het gevoel dat ze in een bewoonde ruimte aankomen of misschien in

een land dat onlangs verlaten is. Hoe de toeschouwer die ruimte invult wordt aan de verbeelding overgelaten.

HANS OP DE BEECK
MY BED A RAFT, , THE ROOM THE SEA, AND THEN I LAUGHED SOME GLOOM IN ME.

Een klein slapend meisjes op een drijvend bed in een cirkelvormige vijver staat centraal. De droomachtige omgeving impliceert het gevoel van dood en en angst voor het nachtelijke onbekende.

Het werk heeft zowel iets vertrouwds als mysterieus door zijn gelaagde interactie tussen mens, natuur en tijd.

A CLOCKWORK JERUSALEM

Deze installatie brengt het modernisme van het verenigd Koninkrijk in kaart. Het heeft een tweedelige ambitie. Ten eerste wilt het een historisch verhaal vertellen, beschrijven wat er is gebeurd en waarom, en wat het heeft gedaan. Daarnaast is het ook een oproep aan de hedendaagse Britse architectuur om zich opnieuw te engageren met de fantasierijke visies

en de ondernemersgeest om daadwerkelijk verandering teweeg te brengen.

Reünies worden utopieën waarin archeologie en futurisme samensmelten.

Doel van 'A clockwork Jeruzalem' is om een debat uit te lokken over de Britse architectuur.

POTS
BY BENJAMIN HUBERT

Het contrast tussen traditionele terracotta en industrieel geproduceerde rubber deksels.

Deze potten zijn bedoelt om pasta en graan in te bewaren.

Schaal en beweging zijn aspecten die sterk aanwezig zijn binnen ons projecten.

De schaal van de Sint Janskerk is enorm groot en biedt daarom zeer veel mogelijkheden. Het is een plaats met een beladen betekenis en geschiedenis. Hierdoor roteer ik eerder om een lichte ingreep uit te voeren die genereusiteit opwekt en die met haar omgeving in interactie staat.

Hetzelfde geld voor Nubië. Het huis in Nubië bestaat uit geschiedenis en traditie die van onschatbare ware is voor de familie. Een kleinere, lichtere ingreep lijkt mij daarom meer op zijn plaats.

Aarde leidt zich als rode draad doorheen de opdracht. Dit is een zeer puur materiaal dat verschillende zintuigen prikkelt. Het prikkelen van deze zintuigen verrijkt onze kennis en/of laat ons aan het verleden denken.

Net zoals Hans Op De

Beeck wil ik in de drie opdrachten een tijdloze ervaring creëren aan de hand van het prikkelen van de zintuigen. Zeker in de verbeeldingskamer is het belangrijk de bezoeker een unieke ervaring te beiden die de bezoeker aan het denken zet.

De gelaagde interactie tussen mens, natuur en tijd aan de hand van aarde omzetten in een ontwerp.

De Sint Janskerk staat al enkele jaren in verval

nadat zij werd uitgebrand. Ondanks deze tragedie behoud de kerk nog altijd een rijke geschiedenis verbonden aan bepaalde sferen.

De afgebrande kerk moeten we ook lezen als een utopie, net zoals we reünies als utopieën moeten lezen waarin archeologie en futurisme samensmelten.

De toevoeging van de rubberen deksels zie ik als meerwaarde. Aan de hand van deze 'hedendaagse' toevoeging, wordt de traditionele terracotta terug gewaardeerd.

Het principe van traditionaliteit in combinatie met een hedendaagse toevoeging vind ik een interessante piste om te volgend in de drie opdrachten.

HET LAATSTE AVONDMAAL

Dit ontwerp bouwt verder op mijn vorige ontwerp. De verbeeldingskamer bestaat uit een ondergrond van aarde. In de aarde zij verschillende verhardingen aanwezig. Deze verhardingen bakenen zones af. In mijn ontwerp zijn er vier primaire zones terug te vinden; het koken, het wassen, een kraan en het toilet. Om te symmetrie in de verbeeldingskamer te doorbreken, heb ik gebruik gemaakt van ronde muren. Deze muren zijn opgetrokken door middel van rammed earth. De gebruikers zijn vrij om de ruimte te gebruiken hoe zij het wensen.

Het doel van de verbeeldingskamer is om de bezoekers te doen nadenken over de essentie van het wonen en bouwen. Vandaag de dag is de link met de omgeving en natuur vaak zoek terwijl dit het begin vormt. De kwaliteiten van de omgeving worden vaak genegeerd tot grote spijt. Aarde is een oermateriaal dat overal terug te vinden is. Er zijn enorm veel mogelijkheden en toepassingen die aarde te bieden heeft. Tijden een verblijf in deze kamer is het de bedoeling dat de bezoeker terug opzoek gaat naar de kwaliteiten die aarde te beiden hebben.

Ik ben vertrokken vanuit de Mastaba. De ‘mastaba’ is een traditioneel element uit de Nubische thuiscultuur dat het binnen en buiten met elkaar verbind. Het wordt beschouwd als liminale ruimte. Letterlijk vertaald vanuit het Arbisch betekend het 'bank'. De Mastaba functioneert ook letterlijk als bank die meestal tegen de voorgevel geplaatst wordt.

Ik ben de Mastaba gaan uithollen. Hierdoor creëer ik een holle bank met een zitvlak dat afneembaar is. Op deze manier krijgt de mastaba een extra functie, namelijk extra opbergruimte. (Een Mastaba is ook een graftombe. Zo ben ik deels op het idee gekomen om de Mastaba te gaan uithollen.)

Vervolgens heb ik dit principe toegepast op de binnenplaats. Ik heb verschillende krukken uit rammed earth ontworpen. Deze krukken zijn hol en hebben een apart zitvlak. Het zijn geen vaste elementen en kunnen dus verplaatst worden over het binnenplein.

TURKISH COFFEE COOKED IN HOT SAND

Koffie drinken is een sociale activiteit die mensen ertoe aanzet met elkaar te praten over actuele gebeurtenissen, interesses, cultuur, .... Het brengt mensen samen en verenigd ze.

Droge aarde vs gebrande aarde

MAATSCHAPPELIJKE VERBETERING
VLAANDEREN

Sint Janskerk in Anzegem.

In het zuiden van de provincie West-Vlaanderen situeert zich Anzegem. Ongeveer zes jaar geleden moest hier de dorpskerk geloven aan een verwoestende brand. Van de Sint janskerk, daterende uit de 12de eeuw, bleef na de brand niet veel meer over. Op de buitenmuren en de kerktoren na was de kerk in rook opgegaan. Na een leegstand van zes jaar wordt er nieuw leven in de kerk geblazen. De kerk wordt grotendeels gerestaureerd. Enkel het schip krijgt een nieuwe invulling. Als groep hebben wij beslist om van de restauratiewerken af te blijven en ons daarom te focussen op het schip. Op dit binnenplein maken wij een generous homesty.

België is een christelijk land waar je in elke gemeente of stad minstens één kerk kan terugvinden. Geloof is zeer typerend voor een cultuur. Ook al in het christendom niet meer zo aanwezig zoals het vroeger wel was, het blijft eigen aan onze cultuur. De kerk als centrale plaats die aanzien wordt waar mensen samen komen, die mensen verbindt, past daarom perfect binnen onze opdracht. Een kerk is omwille van haar geschiedenis enorm belanden. Al de kennis en betekenissen die de kerk met zich mee draagt, mogen we absoluut niet naast ons neer leggen.

Juist omwille van het feit dat de kerk een belanden plaats is, eigen aan de geloofsovertuiging van het merendeel van de Belgen, willen we hier concreet een plek van maken die voor iedereen toegankelijk en genereus is. Hoe kunnen wij als ontwerpers van deze religieuze plaats een plek creëren die voor iedereen laagdrempelig en welkom aanvoelt? Dit willen we doen aan de hand van een kleine ingreep die invloed heeft op ‘het samenzijn’.